Wat heeft het ruim tachtig jaar oude Tussentijd te maken met het een paar jaar jonge Verdriet is het ding met veren, het veelgeprezen debuut van David Jones’ landgenoot, Max Porter?
Porter, van wie dit jaar Lanny, zijn tweede boek, is verschenen, heeft zich in The Guardian onderworpen aan de rubriek Het boek dat …: het boek dat u had willen schrijven, het boek dat u niet uit kreeg, het boek dat u cadeau doet, enzovoort. Bij ‘het boek dat mijn leven heeft veranderd’ staat alleen dit: ‘In Parenthesis by David Jones’. Tussentijd dus. Bij vrijwel alle andere boeken die… staat nog een toelichting. Hier niet. Alsof hij tot de lezer zegt: ga het maar lezen en kijk dan zelf wat je ervan vindt.
Curieus is dat een jaar geleden Robin Robertson, schrijver van Hier maak ik mijn stad, ook dit boekenlijstje heeft beschreven en dat ook bij hem Tussentijd en David Jones zo’n cruciale plaats innemen. Zie dit bericht en dit.
Porter heeft een intrigerende opmerking bij ‘het boek waarvoor ik me het meest schaam het niet te hebben gelezen’. ‘Ik schaam me dat ik alleen maar boeken in het Engels kan lezen. Daar hoop ik iets aan te doen, maar ondertussen koester ik grote eerbied voor vertalers.’ Een mooie opmerking van een schrijver die mede dankzij en samen met zijn Nederlandse vertaalster, Saskia van der Lingen, de Europese Literatuurprijs won voor Verdriet is het ding met veren, Van der Lingens vertaling van zijn debuut.